مدح و ولادت امام عسکری علیه‌السلام
مـهــربـانـا مـهــربـانـی كـرده ای خـشت و گل را آسمانی كرده ای حكـمت از دل دُرفـشـانی می كند بـا قــلـم قـلــبـم تـبـانـی مـی كـنـد چـشم صحـرا را مزیّن كـرده ای نـور زهــرا را مُـبـیَّــن كـرده ای نُه فـلـك مجـذوب یك دلـدار ماند هـفـت اقـلـیم از هبـوط یـار ماند آن زمـانی كه نه گِـل نه آب بود با تو نَه خورشیـد نَه مهـتاب بود دستِ ذاتت هستِ مسطور آفرید از صـفـاتت چـارده نـور آفــریـد چار و دَه مبهـوت یكدیگـر شدند عَـلَّــم الاَسـمـاء را از بَـر شـدنـد نــور واحـد چـارده تـقـسـیـم شـد سال و مـاه و هفـته ها تـرسیم شد چون نظر كردند برحالات خویش ذات را دیـدند در مـرآت خویش تا مهّی، هـفته، از اِعـراب یافت قـصّـۀ سـبـع مـثـانی بـاب یـافـت تا دل افتد روز وشب در دامشان ثبت شد سـاعـات هم بر نامـشان بـوی گـلهـای معــطّــر مـی وزد شـنـبه ها عـطـر مـحـمـد می رسد یاس و سُنـبل هدیۀ یكشنبه هاست عطر زهـرا وعلی درجان ماست گُل كند در هر دوشنبه نـور عین گاه از نـور حـسن گـاهی حـسین هر سه شنبه می وزد عطر سه گل سین و یاء و صاد اندر هر سُـبُل چهار شنـبه موسـوی گـردد فضا از رضا و باب و دو ابن الـرضا می شود لب تر ز جام عـسگری هر شب جمـعه به نـام عـسگری ذكـر آب و ذكر باد و ذكر خـاك یا امـام عـسگــری روحی فـداك دوسـتـان مـحـتـاج لـبخـنـد تـوأند جـمـع موجـودات در بـنـد تـوأند ای زمان از بس ترا دارایی است درزمین هنگام حُسن آرایی است باید این احسـاس را اذعـان كـنم آنچـه اسـتـاد ازل گـفـت آن كـنـم بــایــد از ســاقـی دلـهــا دم زنـم تا در این میخـانه در محكـم زنم آمـد آن پـشـت و پـنـاه شـیـعـیـان شد جـمـال وجه رحـمانی عـیـان او بود خـورشید كز نو سـر زده یـا حـسـن در وجـه اَحـسَـن آمـده بسكه او مجذوب در تـوحیـد شد ذرّه هم در پـرتوش خورشید شد آمد آن محنت كش شادی فروش تا كـشـد بـار ولایت را بـه دوش گر چـه گـردد سـاكـن تـبعـیـد گاه می گـشایـد تا خـدا بر شیـعـه راه راز دار صُلب منصور است او معـنی نـورٌ عـلـی نــور اسـت او شیوه اش هنجارهای معنوی است سیره اش طرح قیام مهدوی است هرچه گویم ازسجایایش كم است كن توسل حبل عشقش محكم است تـا گـدای سـامـرایـش مـی شـویـم بی گمان حاجت روایش می شویم سـامـرا گـفـتم دلـم آمــد به شـور جشن میلاد است یا شورِ نـشـور شیعـه احـسـاس غـریـبی می كنـد ذكــر ادرك یـا حـبـیـبـی می كـند |